Μια στάλα ζωής

Μια στάλα ζωής

Πεύτουν οι στάλες

Και κύκλους σχηματίζουν στον καθρέπτη

Κύκλους ταραγμένους, αλλεπάλληλους

Ρυθμικούς, σε μία μελωδία θλιβερή

Της πόλης βιαστική-

Αυτόματη, μηχανική

Δεν υπάρχει χρόνος να χαθεί

Είναι όλος υποθηκευμένος – πρέπει να αξιοποιηθεί

Μα η στηγμή

Φεύγει, χάνεται

Ανεπιστρεπτί

Και όλοι μας μένουμε στατικοί

Στη ροή

Παρασυρμένοι απο το ρεύμα της εποχής

Δεν είμαστε γρανάζια μηχανής

Αλλά αυτή καθεαυτή

Χωρίς παρόν

τραβάμε μπρός-πίσω

Κουπί

Σε έναν αγώνα δρόμου προς την καταστροφή

Πεύτουν οι στάλες

Και εμείς ακόμα βιαστικοί

Χωρίς ζωή- να κυνηγάμε τη ζωή-

Και η ζωή εκεί

Στο απέναντι πεζοδρόμιο